Wij wilden nu eens niet kiezen voor een project in een ander werelddeel, maar voor iets in Europa en omdat Moldavië het armste land van Europa is, hebben we daar onze keus op laten vallen. Moldavië is geen groot land. De oppervlakte is ¾ deel van de oppervlakte van Nederland. Het land ligt ingeklemd tussen het veel grotere Roemenië en Oekraïne. De grens met Oekraïne is een zijrivier van de Donau en een klein stukje van de Donau. De Donau mondt uit in de Zwarte zee, maar Moldavië grenst zelf net niet aan die zee.

De bevolking bestaat uit drie ongeveer gelijke groepen. Moldaviërs+Roemenen, Oekraïners en Russen. De hoofdstad van het land is Christinau.

In 1997 bedroeg het inwoneraantal 4 ½ miljoen. In 2018 was dit teruggelopen tot 3 ½ miljoen. Dit laat zien dat een miljoen mensen zijn weggetrokken. In Moldavië zelf is geen werk te vinden. Ouders lieten hun kinderen bij hun ouders achter om elders in de wereld werk te zoeken. Uiteraard zijn dit geen topbanen en uiteindelijk is het geld dat ze verdienen nauwelijks genoeg om zelf in leven te blijven. Dus veel geld over om naar huis te sturen blijft er niet over. De ouderen en de kinderen die werden achtergelaten moeten grotendeels zichzelf redden. De ouders hebben geen kinderen die naar hen omkijken als ze gebreken krijgen. De jongeren hebben geen ouders die op hen letten en hen opvoeden. Van school komt weinig terecht. Hun opleiding is vaak gebrekkig en minder dan van hun ouders. Om werk in het buitenland te vinden is vaak een opleiding vereist.    

In het dorp Varatic was deze toestand ook van toepassing. De ouderen in het dorp hadden geen kinderen die hen verzorgden. Ze vereenzaamden, kwamen hun huis niet meer uit en leefden in armoedige omstandigheden. De jongeren, die geen ouders hadden, die naar ze omkeken, hadden weinig opleiding en veel werk is in het dorp niet te vinden.

Chemadi Dascal is priester van de Orthodoxe kerk in Varatic. Hij is getrouwd en heeft kinderen. Hij trok zich het lot aan van de vele eenzame ouderen in zijn dorp en hij zag met lede ogen aan hoe de jongeren werkloos rondhingen in het dorp. Zonder opleiding, met een slecht zelf beeld van zich zelf, zonder hoop in de toekomst. Chemadi bedacht een plan om de jongeren in te zetten voor de eenzame ouderen. Met zes volwassenen vrijwilligers uit zijn kerk wist hij 35 jongeren aan het werk te zetten. Eenmaal in de week koken ze een maaltijd en brengen de ouderen naar de kerk om daar deze maaltijd te gebruiken. Bij ouderen die niet naar de kerk willen of kunnen wordt deze maaltijd thuisgebracht. Ook hielden ze een actie om hulpmiddelen bij elkaar te krijgen, zoals krukken, rollators en invalide wagentjes zodat de oude mensen weer hun huis uit konden. Doordat de jongeren nu het idee krijgen dat ze niet waardeloos zijn maar iets voor anderen kunnen betekenen, krijgen ze een beter zelfbeeld en weer wat hoop op een betere toekomst. Misschien krijgen ze moed om weer te gaan leren. De ouderen komen nu veel meer het huis weer uit, gaan meer bij elkaar op bezoek. De jongeren voelen zich nu verantwoordelijk voor de ouderen en helpen hen.  De toestand in dit dorp is voor iedereen sterk verbeterd en het dorpsleven is voor iedereen veel fijner geworden.

Uiteraard is er geld nodig om dit alles draaiend te houden. Van hun eigen kerk of overheid is dit niet te verwachten want Moldavië is straatarm. Daarom heeft de diaconie besloten dit jaar (en misschien ook komende jaren) deze actie van Chemadi in het dorp Varatic te ondersteunen.